Leesfragment

Het gevoel dat ze waardeloos is, heeft haar niet losgelaten. Ongemakkelijk staart Crystal naar de grond als twee mannen haar tegemoetkomen. Houten planken en gestreepte tapijttegels wisselen elkaar af. Ongemerkt loopt ze sneller. Ze telt de donkere vierkanten die om de paar treden verschijnen. Nog een trap af, de hal met de grote grijze plavuizen door en dan is ze buiten.

Net voor ze bij de ingang is, spreekt iemand haar aan.

‘Jij volgt toch ook de lessen financiële rekenkunde?’ vraagt een roodharige meid.

Verrast kijkt ze haar aan. ‘Ja, dat klopt.’ Crystal trekt een lange pluk voor haar linkeroog.

 ‘Ik dacht het al toen ik je weg zag lopen. Ik zit graag achterin en daar zie ik je weleens.’ Twee vriendelijke ogen kijken Crystal aan.

Haar gezicht komt haar inderdaad bekend voor. Zeg wat terug Crys, je bent aan het staren! Wat moet ze zeggen? Zeg gewoon iets over de studie. ‘Dat is een ideale plek, niet te opvallend.’

‘Zeker weten. Vind jij die hoorcolleges ook altijd zo eindeloos lang lijken?’

Crystal knikt en glimlacht. ‘Vooral als het over droge stof gaat.’

‘Bij het volgende werkcollege zoek ik je wel op, dan kunnen we samenwerken.’

‘Oké.’

‘Sorry, ik moet rennen, anders kom ik te laat bij mijn projectgroep.’ Haar teenslippers maken een vreemd piepend geluid als ze wegloopt.

‘Is goed.’

Wat leuk dat iemand me aansprak, denkt Crystal terwijl ze het gebouw uitloopt. Zo vaak gebeurt dat niet. Het lijkt haar leuk om samen te werken met eh, hoe heet ze eigenlijk? Nou ja, dat vraagt ze de volgende keer wel.

Neuriënd loopt Crystal het gebouw uit.