Een schokkende avond

Een schokkende avond

Vanaf de bank bedankte de cliënt Alexia voor het wassen en aankleden. Ze zei dat ze het graag deed. Wat een lief mens was het toch, die had ze graag als laatste van haar ronde in de wijk. Ze stapte naar buiten en zwaaide nog even naar de oude dame. Het was verrassend warm voor de tijd van jaar en voor de tijd van de dag. Ze liep met haar jas over haar arm naar haar zwarte Toyota Aygo, stapte in en draaide haar raam een stuk open. Het was druk op de weg, het concentreren ging erg moeilijk. Het begon al een beetje donker te worden, ze zette haar lampen aan. In een soort waas kwam ze thuis.

Ze warmde een kant en klaar maaltijd op in de magnetron en at die voor de televisie op. Na het journaal kwam er een horrorfilm, daar hield Alexia helemaal niet van. Snel zapte ze naar een andere zender en zag George Cloony die vond ze alles behalve eng! Zijn haren waren nog donker, dat was ze bijna vergeten. In zijn nek was een stuk van een tattoo zichtbaar. Ze nam een kop koffie en grote koek en ging languit op de bank liggen. Het verhaal was wel vaag, George was op reis met een vriend en een gezin maar de bestemming was Alexia nog onduidelijk. Ze gingen opzoek naar een plek om te overnachten en toen ze de camper parkeerden, vond Alexia dat een vreemde plek. Daar zou ze zelf nooit naartoe gaan! Bij binnenkomst stonden er vrouwen op de tafels te dansen en moesten ze wat drinken. De sfeer van de film werd steeds grimmiger. Alexia trok haar benen omhoog en had haar beker stevig vast. Een danseres kwam op George af en opeens was haar gezicht verandert in een bloeddorstige vampier. Alexia gilde hard en knoeide koffie over haar hand.

Luid vloekend liep ze naar de keuken hield haar hand onder de kraan. Vanaf de tv klonk een of ander hardrocknummer, veel geschreeuw en gesis, dat gaf haar rillingen over haar rug. Of kwam dat alleen door het koude water? Ze deed de kraan uit, liep naar de afstandbediening en zonder dat ze naar het scherm keek, zette ze hem uit. Wat moest ze nu doen?

Ze pakte een boek en begon te lezen. De eerste zinnen gingen goed, de hoofdpersoon was met haar grote liefde, hun lippen raakten elkaar bijna en toen zag Alexia de vampier uit de film weer voor zich. Ze smeet het boek weg. Weg moest ze, naar buiten.

In haar witte werkkleding nog aan liep ze naar het park. Het was zelfs nu nog te warm voor een jas. De maan was niet meer dan een sikkel en er waren geen sterren ze zien. Alexia schuifelde door het slechte zicht. In de verte hoorde ze een meisje gillen zou ze gevallen zijn? Ze versnelde haar pas, als verpleegkundige voelde ze een plicht om mensen in nood te helpen. Het gillen was gestopt, waar moest ze nou naartoe? Weer een gil, die leek van een andere kant te komen. Ze versnelde haar pas zo goed als dat ging. Het leek net of iemand naar haar keek. Ze draaide zich om, maar zag niemand. Niet treuzelen, ze moest doorlopen! De bomen zagen er grillig uit, de takken hingen als klauwen naar voren klaar om haar te grijpen. Het gaf haar een naar gevoel in haar onderbuik, voor de zekerheid liep ze er met een boog omheen. Er flitste iets voor haar voeten, ze stond gelijk stil zonder te ademen. Het was vast een of ander nachtdier dat voor haar vluchtte, hield ze zichzelf geruststellend voor. Het gevoel dat ze in de gaten gehouden werd bleef.

Ze liep langs een rij huizen, er kwam een beetje licht door de ramen en er leek iets wits voor te hangen. Zat er nou een grote spin in? Ze schudde haar hoofd en liep verder, het geluid achterna. Ze zag mensen lopen, daar moest ze vast zijn. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat allemaal kinderen rondliepen. Moesten die niet allang in bed liggen? Ze vroeg of er iemand gevallen was, niemand leek er van te weten.

Het viel haar op dat het hier wel erg donker was. Hier was toch een lantaarnpaal? Zouden ze hem verplaatst hebben of moest de lamp vervangen worden? Zou ze verder lopen of teruggaan zodat er niets mis kon gaan? Maar dan zou ze nooit te weten komen wie er hulp nodig had.

Ze besloot verder te gaan en liep voetje voor voetje verder, met een hand voor zich uit. Nog een paar stappen en dan zou ze de paal moeten voelen. Een klein stukje, haar hartslag was versneld en haar hand begon te trillen. Op dat moment voelde ze warme lucht bij haar oor.

Een donkere stem zei ‘boeoeoeoe.’
Haar hart sloeg als een wilde, dat leek het enige deel van haar lijf dat nog bewoog.

‘Trick or treat!’ vroeg de zombie die voor haar stond.
‘Geen van beide’ zei ze resoluut en liep zo nonchalant mogelijk door.

Waar was ze eigenlijk? Door die actie van die griezel was ze een heel andere kant op gelopen dan ze in de planning had. Hier was ze nog nooit geweest. Ze keek geconcentreerd om zich heen, maar had geen idee welke kant ze op kon gaan en om dezelfde weg terug te nemen zag ze niet zitten. Daarom besloot ze naar rechts te gaan, uiteindelijk komen alle wegen bij het centrum uit. Weer klonk er gegil, gevolgd door gelach. Er was helemaal niemand in nood besefte ze, het was gewoon een stom Halloween gebeuren! Een paar keer liep ze via een poort die op een schuur uitkwam en moest ze weer terug. Haar benen werden zwaar en het begon te druppelen.

Wat was het mooi om te zien dat Alexia zo schrok door die knul. Daardoor werd ze in de war en nu  liep ze rondjes. Zou ik haar al uit haar lijden halen of nog even wachten? Ik besloot het nog even aan te kijken, dit was het voorspel en kon mij niet lang genoeg duren. Wat deed ze nu? Het was een wanhopige poging om de weg terug te vinden door straatbordjes te bestuderen. Je kon het niet goed lezen hè, zo in het donker. Dat was echt een vrouwenkwaaltje. Doe me een lol, loop nog eens zo’n doodlopend pad in, fluisterde ik haar toe. Ja, ga door, nog een klein stukje verder. Ik wenkte haar met mijn middelvinger.

‘Lex! Wat doe jij hier?’

‘Jemig Pas, ik schrik me dood.’
‘Dat is toepasselijk op deze nacht. Zo eng ben ik toch niet?’
‘Jij niet nee, dat kan ik van die zombies niet zeggen. Weet jij hoe ik nu het beste naar huis kan lopen. Ik ben bang dat ik er alleen niet meer uitkom.’
‘Natuurlijk weet ik dat. Kom ik loop even met je mee.’
Alexia voelde een arm om zich heen, zag het vriendelijke gezicht van Pascal en liep ontspannen richting het park.

Een dag later werd Alexia in een struik gevonden door een jongetje dat naar het voetbalveld liep. Eerst dacht hij dat het een vergeten versiering was tot hij dichtbij kwam. Hij gilde het uit toen hij doorkreeg dat het een echt lijk was.