Tribute

Tribute

Al bij de eerste aankondiging twijfelde ik of ik zou gaan? Het is niet de echte, dat kan ook niet meer. En toch, het is wel met zijn muziek, zijn moves. De datum kwam steeds dichterbij en nog steeds had ik geen kaartjes gekocht, tot ik ze opeens voor Moederdag kreeg!

Op 25 mei was het zover: ik ging naar de Michael Jackson Tribute! Van te voren had ik op internet gelezen wat andere mensen ervan vonden en die berichten waren positief. Met een goed gevoel ging ik de zaal in. Het scherm voor het podium met een afbeelding van de artiesten zag er al veel belovend uit en de Motown muziek die opstond bracht me in de goede sfeer. Naast me zat een meid van begin twintig, ze had geen oog voor mij omdat ze druk aan het praten was met de degene naast haar.

Na een paar minuten ging het doek omhoog en daar stond hij dan: Ben. Van een afstand leek hij inderdaad op Michael. Natuurlijk deden ze ‘Wanna be startin somethin’ en het dak ging eraf. Het was in een theaterzaal, maar al snel zat niemand meer. Ben kwam zelfs naar het publiek toe met zijn gitarist. De meid naast me begon te duwen, alsof ze door me heen wilde om bij Ben te komen. Ik hoorde de man naast haar zeggen: ‘Cryssie houdt je in.’

            ‘Ja echt niet Ruub, zo dichtbij is hij nooit meer.’

            Ik zag dat hij haar arm vasthield, op een vaderlijke manier. Mijn blik werd naar de twee getrokken, in plaats van naar Ben. Waarschijnlijk was het haar broer, ze hadden dezelfde bruine ogen. Door een plotse gil van Ben, werd mijn aandacht verschoven. Hij rende de trap af, het podium weer op naar zijn danseressen. Opeens was hij verdwenen en klonken de drum en de gitaar en even dacht ik ‘You could me mine’ van Guns ’n Roses te horen. De broer van ‘Cryssie’ ging gelijk staan, dit was vast meer zijn muzieksmaak. Het nummer ging over in ‘Black or white’ en hij ging gelijk weer zitten, ook al probeerde zijn zusje hem weer uit zijn stoel te krijgen.

Veel te snel zakte het doek naar beneden, het was pauze. Natuurlijk stond er een hele rij bij de dames wc, de een had een glimmende hoed op, de ander een t-shirt met Michael erop. Dat had ik vroeger ook gedaan, nu had ik gewoon iets neutraals aan. Ik was zo bezig met rondkijken, dat ik bijna niet in de gaten had dat ik aan de beurt was om te plassen.

            In de foyer stonden drankjes klaar, met een wijntje in mijn hand keek ik de ruimte rond. Het was een mooi theater, heel ruim opgezet. Er stond muziek op, maar die was zo zacht dat het door het gepraat niet opviel. Even dacht ik Michael te zien, de echte! Zo onopvallend mogelijk schoof ik zijn kant op. Toen ik bijna naast hem stond, zag ik dat hij een bril droeg, geen zonnebril maar één op sterkte. Die zal hij vast ook gedragen hebben, bedacht ik me. Dit was niet MJ, dat is ook onmogelijk.

 Ik nam een paar slokken en hoorde dat een stem zeggen dat de pauze voorbij was. Snel dronk ik mijn glas leeg en liep naar mijn stoel. De broer en zus zaten er al, toen ik haar passeerde zat ze aan de lange pluk voor haar ogen te trekken.

            Al snel ging het doek weer omhoog en kwamen er een aantal Jackson Five nummers. Ondanks het feit dat die liedjes ver voor mijn tijd waren, kende ik ze allemaal en de meid naast mij, die nog jonger was, verrassend genoeg ook. Ik zong samen met haar terwijl haar broer niet eens met zijn hoofd op de melodie knikte.

            De nummers die ik in het eerste deel gemist had, kwamen allemaal voorbij.

            Opeens begon de meid naast me tegen me te praten.

‘Ik ben benieuwd hoe ze ‘Thriller’ gaan doen.’

            Verrast keek ik haar aan. ‘Ja inderdaad. Dan moeten ze vast schminken.’

            ‘Grote kans dat ze die daarom als laatst spelen.’

            ‘Dat kan, of ze gebruiken een masker.’

            ‘O ja, net zoals Michael deed tijdens de HIStory tour.’

            Haar broer keek ons nu aan of we een andere taal spraken en lachte ongemakkelijk.

            Twee nummers later kwam Thriller, Ben had geen schmink en ook geen masker. Verkleed als zombiebruiden kwamen de danseressen naar het publiek gestrompeld. Opeens hoorde ik een harde gil, die kwam niet van Ben, maar van degene naast me. Ze zat bijna op haar broers schoot door de schik van de zombie die naast haar stond.

Ben zei dat het optreden afgelopen was, maar we hadden Billy Jean nog niet gehoord! Nadat we in koor ‘we want more’ riepen, kwam Ben met het koffertje op. Hij haalde er een hoed uit en de glimmende handschoen. De bekende beat begon en iedereen om ons heen reageerde gelijk. Niemand zat nog op zijn stoel!

            ‘Nu de Moonwalk nog, want die heeft hij amper gedaan.’

             Ik knikte naar haar, dat was precies wat ik ook al dacht. En ja hoor, daar was hij dan. Veel te kort naar ons zin.

‘Jammer dat hij zijn hoofd niet mee bewoog.’

            ‘Tja, niemand kan hem zoals Michael.’ Dat gevoel had ik de hele avond al. De show was goed, leuk, bijzonder, maar niet de echte MJ.

            Alle artiesten stonden vooraan op het podium en maakten een diepe buiging. Wij klapten en joelden. Ik wilde nog even napraten met ‘Cryssie’, maar ze waren al verdwenen. Ach, ik zou ze vast nog wel tegen komen.

Ik ging achter iedereen aan en in de foyer was het al heel rustig. Ik liep nog wat heen en weer, maar zag ze niet. Ik twijfelde even of ik nog wat zou drinken, maar dat deed ik liever thuis met een DVD van de enige echte Michael aan.